TERUG UIT DE KOU!

Argentinië: Salta, Purmamarca, Cachi en Cafayate

De weg tussen Cachi en Cafayate

Om van Ushuaia in Salta te komen moesten we meer dan zes uur vliegen en omdat dit via een tussenstop en een overstap in Buenos Aires ging, deden we daar 9 uur over en hadden we dus een hele reisdag. In Salta waar het aangenaam warm was, huurden we een auto en reden daarmee naar Purmamarca dat in de meer dan honderd kilometer lange Humahuaca vallei ligt. De vallei biedt al 10.000 jaar ruimte aan een belangrijke handelsroute, de Camino Inca, tussen het Andes hoogland en het lager gelegen achterland en werd in 2003 door de UNESCO aan de lijst van cultureel erfgoed toegevoegd. De bergwanden zijn gedeeltelijk van rood zandsteen en de rotsen bevatten mineralen die de bergen psychedelische kleuren kunnen geven. Purmamarca is een klein dorpje dat tegen de “Berg van de zeven kleuren” ligt en dat geheel bestaat van het toerisme. Dat zijn vooral Argentijnen die de mooiste plaatsen van hun land willen bezoeken. Van Purmamarca reden we tot Humahuaca wat een iets grotere plaats was en stopten in elk pittoresk dorpje voor een kop koffie of een wandeling over het altijd aanwezige centrale plein.
Na twee nachten reden we terug naar Salta waar we alle tijd hadden om het prachtige centrum te bezoeken en na één nacht doorreden naar het 200 kilometer zuidelijk gelegen Cachi. De weg die meestal ongeplaveid was, voerde ons grotendeels door de bergen die zich in de wolken verborgen. Daardoor reden we twee uur door een dikke mist waarin we niet meer dan 20 meter zicht hadden. Helaas hebben we hierdoor een gedeelte van het nationale park waardoor we reden, niet gezien. Toen we op de hoogvlakte kwamen, brak de zon door en steeg de temperatuur binnen twintig minuten van 5 naar 28 graden Celcius!
Omdat het weekend was, deden we het in Cachi kalm aan en genoten we van de prima wijn die in deze regio geproduceerd wordt.






Van Cachi hobbelden we meer dan 150 kilometer over een ongeplaveide weg door een van de mooiste gebieden van Zuid Amerika in de richting van Cafayate. We hebben sprakeloos genoten van de ongelooflijke uitzichten, de kleuren van de bergen, de zandstenen cathedralen en de eenzaamheid waarin we ons bevonden.
Cafayate produceert ongelooflijk goede wijn waarvan we met volle teugen wilden genieten. Daarom hebben we hier een extra dag gepland voordat we weer via Salta naar Buenos Aires zullen vertrekken.

Ook dit keer ontvingen we een onverwachte reactie: nu van Barbara Kalmoutis uit Californië. Zij en haar overleden echtgenoot Peter woonden op het Griekse eiland Aegina toen wij daar gedurende de jaren tachtig jaarlijks op vakantie kwamen. Zij verhuisden naar de USA waar wij hen in 1994 voor het laatst gezien hebben. Barbara moet nu rond de negentig jaar oud zijn en bezoekt klaarblijkelijk regelmatig het Internet waar ze ons blog heeft gevonden!

Als altijd: kijk voor meer foto's op www.jan-margreth3e.blogspot.com

Argentinië: Buenos Aires, Valdes Schiereiland en El Clafate in Patagonië en Ushuaia op Vuurland

Toen we het laatste verslag afsloten waren we nog in het onstuimige New York maar inmiddels zijn we op Vuurland aangekomen, ook onstuimig maar op een natuurlijke manier! De vlucht met Continental Airlines naar Buenos Aires was lang maar comfortabel en na een nacht vliegen kwamen we er in redelijke staat aan. We zijn twee dagen in de hoofdstad gebleven en hebben tijdens een toer met een gids een goede indruk van de stad gekregen. Een stad met tegenstellingen, heel mooi en rijk maar ook arm. We hebben zelfs het voetbalstadion bezocht waar Maradonna is groot geworden, de ex-voetballer die hier nog steeds wordt vereerd: men heeft hier twee woorden voor God namelijk Diego of “Tien” naar zijn shirtnummer! Natuurlijk bezochten we het Plaza de Mayo en hebben we in Buenos Aires een paar keer heerlijk gegeten. Aangezien we hier nog twee keer terug zullen komen, lieten we er onze grote koffers achter en vertrokken we met Aero Argentinia naar Trelew in het zuiden aan de Atlantische kust. Hier zijn 150 jaar geleden de eerste pioniers vanuit Europa gekomen om een nieuw en mogelijk beter leven te beginnen op de dorre en gure vlakte van Patagonië. We huurden een auto en reden via Puerto Madryn naar Puerto Pyramides op het schiereiland van Valdes. Het schiereiland is grotendeels vlak, droog en schaars begroeid. Er liggen enkele zoutmeren, waarvan één op 35 meter beneden de zeespiegel en daarmee is dit het laagste punt van Zuid Amerika. De dierenwereld op het schiereiland bestaat uit onder andere guanaco´s (zie foto), gordeldieren, mara´s en nandoes. Het Península Valdés is vooral beroemd om de zeer rijke en gevarieerde natuurlijke habitats van zeedieren aan de kusten. Het gebied is de thuisbasis van de zuidkaper een zeldzame walvis, en een voortplantingsgebied voor zeeleeuwen, zeeolifanten, pinguìns en orka´s. Deze rijke dierenwereld is een trekpleister voor toeristen. Toen we aankwamen was het er prachtig weer, zonnig en warm en bleek het stadje zeer druk te zijn met toeristen. Vanaf hier varen boten de baai op om naar de walvissen te kijken die daar in deze tijd van het jaar komen paren. Nadat we wat uitgerust waren reden we naar de plaats waar de boten afvoeren maar het was inmiddels te laat om nog te kunnen boeken. Omdat men de volgende dag slecht weer verwachtte en er dan niet gevaren zou worden, boekten we gelijk voor maandagmorgen. Op zondag reden we meer dan 200 km langs de kust en over de steppe van Valdes en stopten we op de plaats waar de zeeolifanten en -leeuwen op het strand liggen en waar de orka’s hun jongen wegkapen door met een vaart uit zee op te duiken. We hebben dit niet kunnen waarnemen maar hebben dit schouwspel vele keren op het scherm gezien. We voegen toch maar een foto van een poster toe. Het was inderdaad slecht weer en aangezien de weg een verhard pad was, veranderde hij door de regen in een modder/ijsbaan en hadden we de grootste moeite om de auto in het goede spoor te houden. We stopten bij een pinguïn kolonie en onderweg zagen we veel kuddes guanaca´s, die erg veel op lama’s lijken en de plaatselijke schapen die op kalveren lijken. Op de dag dat we uitvoeren om de walvissen te zien was het weer uitstekend en we hebben die giganten van zeer nabij kunnen bewonderen. De meeste zwommen met een kalf en omdat dat nog niet zo lang onder water kon blijven, waren ze regelmatig aan de oppervlakte te zien. Het ultieme moment was om de staart te kunnen fotograferen wanneer ze onderdoken wat ons een keer lukte!
Van Trelew vlogen we naar El Calafate, een stad die in het zuiden van Patagonië aan het Argentinia meer ligt, tegen de grens van Chili. Hier zijn we twee dagen geweest om er de beroemde gletsjers te zien, de eerste dag vanaf de wal en de tweede met een boot. De gletsjers liggen in het nationale park dat op 80 kilometer van El Calafate ligt. De eerste dag bezochten we de Perito Moreno, dat is een van de 48 gletsjers die worden gevoed door het Zuid Patagonisch ijsveld, 's werelds derde grootste zoetwaterreserve. De gletsjer eindigt in een fjord waar het ijs 60 meter dik en 5 km breed is. Per dag schuift de ijsmassa 1 tot 2 meter verder. Dit kan waargenomen worden door het gekraak van de over elkaar schuivende ijsbrokken enerzijds en anderzijds breken op regelmatige tijdstippen grote ijsbrokken van de gletsjer af die dan met veel lawaai in het meer vallen. Vanaf de plaats waar we werden afgezet, konden we afdalen om het gevaarte van dichtbij te aanschouwen. Zo nu en dan leek er een onweer los te barsten wanneer er stukken ijs met donderend geweld naar beneden stortten. De volgende dag hebben we de gehele dag vanaf een boot tussen de ijsbergen gevaren om verschillende gletsjerwanden vanaf het water te bekijken. Het was er ijskoud maar we waren warm gekleed en hebben uren in de ijzige wind gestaan om dit schouwspel met open mond te bewonderen terwijl we ons op één van de polen waanden. De wand van één van de gletsjers was zelfs 120 meter hoog en hier zagen we stukken van duizenden tonnen ijs vallen die een behoorlijke vloedgolf veroorzaakten. Wat hier in een paar regels is beschreven omvat twee onvergetelijke dagen die we niet graag hadden willen missen.

Van El Calafate vlogen we naar Vuurland waar we vier dagen verbleven. Ushuaia is de meest zuidelijke stad van het vasteland en men noemt het hier dan ook “het einde van de wereld”. We hebben één dag op het Beagle Kanaal gevaren en maakten hier de winter en zomer op dezelfde dag mee. We begonnen met windkracht negen en zware hagelbuien en eindigden met een helder blauwe lucht. We genoten weer van de natuur en de dieren die we zagen en namen een paar dagen rust. Van hier laten we de kou van Patagonië achter ons en vliegen we naar het warme Salta dat 5000 kilometer noordelijker ligt! Dit geeft wel aan hoe enorm groot Argentinië is.

Voor meer foto's kunt u ook ons Engelse blog bezoeken:

http://www.jan-margreth3e.blogspot.com/

Terug naar New York, een bruiloft en een onverwachte ontmoeting

Na onze twee dagen in en bij Boston zakten we weer verder af naar het Zuiden. Zonder een wegenkaart en een GPS die het zo nu en dan liet afweten, probeerden we in Jersey City te komen waar we een laatste nacht in de camper door zouden brengen. Na het vertrek uit Middleboro was het al moeilijk om de Interstate, dat is de grote weg die ons naar New York zou leiden, te vinden maar het werd pas echt vervelend toen we New York City naderden. Het werd niet alleen druk op de weg maar de GPS die het zo nu en dan had gedaan, had ons naar een weg geleid, die ons dwars door Manhattan zou voeren. Gelukkig knikten we bij een tolpoortje vriendelijk naar een politieagent die ons daarna vroeg waar we heen gingen. Hij legde ons uit dat we met de camper helemaal niet door Manhattan mochten en raadde ons aan bij de volgende afslag een U-bocht te maken en weer terug te komen dan mochten we de tol gratis passeren (we hadden al betaald) en zou hij vertellen welke weg we moesten nemen. Zo gezegd, zo gedaan en zo stonden we opeens met onze camper in de Bronx terwijl iedereen ons aankeek wat we daar dan wel kwamen doen. Na een paar verkeerslichten draaiden we de snelweg weer op en werden we inderdaad opgewacht door onze politieagent. Hij vertelde ons welke weg we moesten nemen naar de George Washington Brug die ons aan de andere kant van de Hudson zou brengen. Vandaar moesten we het maar zelf uitvinden. Zijn aanwijzingen werden netjes opgevolgd en nadat we het Yankee Stadium gepasseerd waren, reden we over de brug New Jersey binnen. De ellende was toen nog niet over want de haperende GPS hield er op de meest cruciale momenten mee op waardoor we opeens bijna de Holland Tunnel inreden en we weer in Manhattan gekomen zouden zijn. We konden nog net de laatste afslag vóór de tunnel nemen en daar stond een aardige man op een fiets die ons bij de campsite bracht waar we gereserveerd hadden. Bij het inschrijven hoorden we dat hij regelmatig bij die afslag stond om tobbers zoals wij tegen een kleine vergoeding te helpen! Een advies aan iedereen die een GPS heeft: zorg dat je ook wegenkaarten bij je hebt!
Vanaf de campsite keken we op het Vrijheidsbeeld en zagen we Lower Manhattan aan de andere kant van de rivier liggen.

Op 1 oktober leverden we de camper in en trokken we voor zes dagen in het “Extended Stay America” hotel in Elizabeth, waar we een prima kamer hadden.
De reden dat we in New York waren, was de bruiloft van Farrah en Jordan op 3 oktober in de Botanical Gardens van Brooklyn. Farrah is de dochter van Hidi en Sheila uit Bangladesh die we in februari in Dhaka bezocht hebben (zie ons blog www.jan-margreth2.blogspot.com ). We kennen Farrah en haar tweelingzus al vanaf hun geboorte en we vonden het dan ook belangrijk om bij deze gebeurtenis aanwezig te zijn.
Op de avond vóór de bruiloft nodigden Hidi en Sheila een aantal vrienden uit voor een diner waar we een heel stel oude bekenden ontmoetten.
De bruiloftceremonie was indrukwekkend in een prachtige omgeving waar meer dan 160 genodigden getuige van waren. De receptie en het diner verliepen vlekkeloos en we waren dan ook erg blij dat we dit mee mochten maken.

We kregen een reactie op ons eerste verslag in dit blog van Luigi Schiano, een ex-collega van Jan uit Italië en na een e-mail bleek dat we tegelijkertijd in New York zouden zijn omdat zij eind september naar hun zoon, schoondochter en kleinkinderen in West New York zouden gaan. West New York ligt 18 mijl verwijderd van Elizabeth waar wij verbleven dus reden we op zondagmorgen naar hen voor een gezamenlijke brunch. We hadden samen met onze echtgenoten een flink aantal congressen over de hele wereld meegemaakt en hebben elkaar toen over en weer in Nederland en Italië bezocht. We hadden elkaar sinds 1991 niet meer gezien dus we hadden genoeg stof om bij te praten. Veel te vroeg moesten we weer afscheid nemen maar niet nadat we elkaar hadden beloofd om contact te blijven onderhouden.

De volgende dagen hebben we de toerist uitgehangen en bezochten we Ellis Eiland waar alle emigranten voor het eerst voet aan wal zetten, het Vrijheidsbeeld en natuurlijk hielden we een pelgrimage naar de plaats waar het World Trade Centre had gestaan. We hebben een paar millimeter van onze zolen versleten in de bekende straten van Manhattan en kregen een stijve nek van het naar boven kijken!
Op woensdag 7 oktober vertrekken we met Continental Airlines via Houston naar Buenos Aires waar we op donderdagmorgen om 9 uur aan moeten komen.